Noch schdehn ich am Morje alleen in de Kisch
unn koche de Kaffee fa dich unn fa mich,
dobei wääß ich, gleich hann ich de erschde Vedruss,
wenn ich in dei muffisch Gesicht gugge muss.
Devor hann ich finfmool geruuf iwwer dich,
das macht mich jeed Morje schunn zawwelisch.
Der Trabbel unn Zoores fa uffseschdehn,
du muscht in die Schul unn ich schaffe gehn.
Meer zwää duun jo nett koschdelos esse, wohne,
unn dei iwwrische Anschbrich sinn aa nett so ohne.
Noor Sammschdaas unn Sunndaas iss morjns kenn Gefescht,
do leischt du bis schbääd in die Pubbe im Nescht.
Denoo is fa minnischdens zwää Schdunn im Bad,
Wellness unn Deggoration angesaat.
Unn sieh da, meer schdeht noo all jeener Mieh
ganz pletzlich e freindlicher Mensch wissawwie.
„Ach Mama, mei Beschdi, wie soll ich anfange,
zwannzisch Euro, nett meeh, die dääde schunn lange.
Du kriescht se serigg, wenn ich da das saa!“
Na ja, dengg ich meer, am Sangt Nimmerleinsdaa!
Ich bin jo schunn lang gää Veschbreche immuun
vunn Scheine, die nie meeh seriggkomme duun.
Mei Tieni schreitet zum Herd unnerdesse,
guggt dort in de Haawe: „Was haschen se esse?“
Es gehn e paar Nudle vunn de Hand in de Mund,
es Gemies losst ma leie, dass iss jo gesund.
Denoo hat mas eilisch, gefiehlt e Komblodd
vumm eeneselb Klingeltoon allegebott.
Es Händi, es Eifoon, ich kenn mich nett aus,
ich siehn noor, mei Kind schderzt die Hausdeer enaus.
„Wo gehschen du hien?“, mach ich noch e Vesuuch,
„Das geht dich nix aan, ich bin groß genuuch!“
Serigg bleibt e Wolge exodischer Duft,
ich greif an mei Puls, ich hoole dief Luft.
Ich sitze mich hien unn bääde im Schdille:
„Mein Gott, sei na gnäädisch, - sie nämmt jo die Pille,
Pubberdäät iss de Horror, awwer muss mool vegehn,
unn meer helf, ich bidd dich, die Zeit iwwerschdehn.“
Mei eenzischer Troscht, ich war aa mool so jung,
unn mei Mudder hats irgendwie hinner sich brung.
Hats hinner sich brung, hat alles ertraa.
Ich kennt dich zwar manchmool …!
Nää, ich schaffe das aa!