De ganze Woche placht mer sich
Off Arweet, weils so ieblich is.
In der Schul, de Kinnerschar
macht das gleiche, Jahr for Jahr.
Ach, wie freun sich dann die Leute,
de große wie de kleene Meute
kemmt das Wochenenge ran,
daß mer sich ma ausruhn kann.
Komm’n dann o noch aus der Küche,
mmmh- solch Düfte un Jerüche
steicht die Freide immer mehr
offs Essen un off das Dessär…!
Endlich fertch…, mer schaufelts nein,
schmeckt das heite widder fein
un der Lobjesang erteent-
wie uns Muttchen doch verweent…!
Doch kaum sin de Teller leer,
sieht un heert mer keen’n mehr…,
denn jetz muß mer sich erscht leeche-
mer kann sich echt nich mer bewächje.
Keener denkt jetz an die Mutter,
hier der Abwasch, dort de Butter,
noch das Futter for de Tiere,
schnell noch biecheln bis um Viere…!
Dann sin Alle widder da…,
frisch un froh un munter…!
Nur die liewe Frau Mama
is mit den Nerven runter.
For sie hieß das Wochenende: Kochen, Waschen, flicken.
Ihre nimmermüden Hände mußten backen, biecheln, stricken.
Endlich Montach- un off Arweet, se ruft:
GOTT SEI DANK!!!
Diese Wochenenden machen mich ganz krank!!!
Barbara Scherbaum, Battgendorf 1979