Ev. Kirchengemeinde Breuberg (Teil 2)

Rückblende zum Mundart-Gottesdienst am 11. Februar - Mir hewwe geprerrischd wie uns de Schnawwel gewoachse is!

Beim Mundart-Gottesdienst hewwe-mer festgschdelld, dass-es im Ourewoald nit nur oan Dialekt git. In jedem Dirfche werd e bisje aonnerscht gschwätzt, äbb-de gsaat host orrer gsoat, gsäät orrer gsoachd, äbb mer Sunndoachs in die Keje gäin orrer in die Käijche, äbb-mer e Ausschbrooch hewwe wie uff de Fidschi-Insel mit „hoschde-bischde-konschde-duschde-schwitsschsde“: mir Ourewäller vestäin enaonner, un dodruff kimmts doch ou!

Unsern Herrgott vestäit uns souwiesou, weil der guggd in unser Herz noi, un desdewäije horrer sich ganz bschdimmd gfraat, dass-mer in de Hoaschder Keje in dere Schbrooch gebääd un geprerrichd hewwe, wou-mer alle Doach minanner schwätze, woann-mer uns begäijene im Durf uff de Gasse orrer beim Bägger orrer beim Metzjer orrer beim Doggder.

In de Prerrischd hewwe-mer daonn die Gschischde von Maria un Martha gehäjerd un do hewwe-mer gelernd, dess-de nit nur renne un schaffe sollsd bis zum Imfalle, sondern das-de immer wirrer ach zur Ruh kumme un iwwer doi Läwe un doin Glaawe nochdengge sollst. Des is nemlisch des, wou de Herr Jesus von uns erwadde dutt!

Sougoar es Abendmahl hewwe mer uff Ourewällerisch minoanner gfeiert un aach des hott sich in unserm Dialekt ganz nadierlich ougehäjerd!

Sechs Kejevurstend hewwe mitgemoachd un zwaa Laieprerricher, un ganz schäi veel Laid wurn kumme. Desdewäje doun-mer uns bei denne wou mitgemaochd hewwe aa herzlich bedoangge, dass-se de Schnaid katt hewwe des emol auszubrowiern!