De hülprieke Hund *

Bie eenen Förster ut Maekelborg-Strelitz hett dat gesellschaftlich so tahlriek hergahn, un dat Deenstmäken hett dordörch ümmer väl Arbeit hatt. Dordörch hebben de Dierns ümmer nich lang` uthollen. Nu hebben se jo wedder `n Mäken, wat doch all längere Tiet dor wäst is. Un disse Diern is ok ümmer schneller fardig wäst as de vörupgahnten Mäkens. Nu heet dat eenen goden Dags, de Hoffhund sall aftöt`t warden, wiel he all so olt is.

Dorup seggt de Deenstmagd: „Denn will ick fief Mark Lohn tohebben. Un schaad` is´t doch, wenn he aftöt`t ward.“ „Na, woso denn schaad`? fröggt de Förster. „Ja, he hett mi ümmer so schön hulpen!“ - „Woso hett di denn de Hund hulpen?“ - „Dat segg ick nich.“

„Ick gäw di noch fief Mark mihr“, seggt de Förster, „wenn du mi seggen deist, woans di de Hund hulpen hett.“ „Tja“, seggt se, „ick heww em ümmer all de Töllers hensett`t, un dee hett he mi ümmer so schön aflickt!“

Uwe Schmidt, Niegenbramborg

*vertellt von August Rust, Cammin