Dat Schötteldauk
Ick heff ein´ Geschicht von früher, de mi wedder infollen is. - Wenn du von früher vertellst, is dat ein Teiken, dat du olt warrst, seggt man.
Aber egal.
Dat wir in de föfftiger Johr´n, wo sick dat afspeelt hett. - De Föfftiger, dat is de Tiet twischen Saurier un CD. - Lang, lang is´t her. Dor geew dat noch kein Kiekschapp, nur Radio.
Un arm wier´n wi. - Na, wat sall´t.
Ick will juch nu ein´ Geschicht vertell´n, de Geschicht von dat SCHÖT-TEL-DAUK. - För de, de kein Platt könn´ - das “Wischtuch”. Kennt ji all, orrer? - So, passt up!
Denk ick an mien Oma, denk ick an dat Schötteldauk.
Dat wier ein gries-graues Stück Tüch, so grot as ein Stück Schriefpapier. Un dat dat leeg ümmer an den Rand von den Utguss. Oma harr noch kein Arbeitsplatt mit Nirostaspüle, nee, de harr ein´n echten Utguss ut Porzellan, mit ein´n breiden Rand. Oewer den Utguss wier ein Warerhahn för kolt Wa-rer un rechts an ´n Rand von den Utguss leeg ümmer dat Schötteldauk.
Un dormit wür allens afwischt. Tauierst de Utguss, denn de Disch un tauletzt de Hierd.
Wenn wi wat öwerklarrt harr´n, denn heit dat “Teller hoch!”, un denn suuste Oma ehr Hand mit dat Dauk öwer den Disch. Kloor, de bleef denn ´n beten natt, Oma harr ja keen “Wischflies”. Wenn du denn den bloten Arm up den Disch leggen deest un em werrer anbören deest, denn mök dat ümmer “swuff” up dat Wassdauk.
Oma wier nich för dat “Feine”, mihr för dat “Praktische”.
Wenn up den Disch de Placckens all andröögt wiern, so as Soss von Braden orrer von de Brattüffeln, denn hülp Oma mit Schüerpulver na, ATA wier dat. Oma schwör up ATA. Ook noch, as dat all lang´n schon “Meister Proper” geef. Oma bleef bi ATA. Un dor stünk denn ook dat Schötteldauk so scharp na. Dat markt ik ümmer, wenn ick Ierdbeer- un Schokolornpudding-Sosse von Pudding an´t Muul harr. Denn nehm Oma dat Schötteldauk, kreeg mi in de Hoor´n tau faten, Kopp na achtern - un schwupp feeg se mi mit dat natte Stück Tüch dörch dat Gesicht un öwer de Schnut un wischt mi mit den ATA-Lappen dat Muul rein. - Ji kiekt so, as wenn ji dat kennt.
Jaja, Oma wier för dat Praktische. Wat ick as Kind nich wüsst: De Schötteldäu-ker wier´n Omas afleggte Ünnerbüxen. Sei dreuch ümmer so gediegene Schlüpfer, de von buten so matt rosa glänzen un von binnen wier´n se ange-rauht, so nennte man dat. Baben un an de Bein´ harrn se ´n strammet Gummi-band. `Wat sünd de grot´ heff ick ümmer dacht, wenn se bi Oma up de Wäsche-lien hüngen; ´dor passt Oma ja twee mal ´rin`.
Se wiern nich schick, öwer prak-tisch.
Wenn denn ein von de Schlüppers von all dat waschen un ruppeln up dat Waschbrett entwei wier, un sick nich miehr flicken löt, denn wör hei utmustert un tau ein Schötteldauk schnäden.
Rechts up den Utguss leeg dat denn, wier kolt un natt un stünk na ATA.
Tauletzt öwer wier de frühere Ünnerbüx so löckerich, dat se as Schötteldauk nich miehr dögen deer. Un denn - nee, nee se wür nich wegsmeeten. Nee, se wür as Fautmatt vör de Kökendöör leggt. Se wür denn noch orrig mit de Fööt peert un ümmer noch nich wegsmeeten.
Wenn se so richtig grote Löker harr, denn - nee, denn wür se ümmer noch nich wegsmeeten. Denn wür se anne Lien hängt un so lang dröögt, bet se hart as so´n Brett wier un denn in´ Kökenhierd verbrennt.
“Entsorgt” heit dat hüüt.
“Tja”, meint mien Oma denn, “nu is se wech!”