Nu grad nich …!

(Aufgezeichnet von Heinz Kägebein nach einem Gespräch mit G. Bruhns)

Dat sall Minschen gäben, de sünd nich taufräden, wenn sei nich wenigstens einmal an ´n Dach Släg krägen hebben.. Rädensoort? Ick weit ´t nich recht!

As Jung von´n Johren twölf, harr ick dat ´ne Tiet na ´t Middagäten ümmer bannich ielig. Mien Fründ täufte meist all. Wi sliekerten uns achter ´n Schuppen lang un luerten dicht bi dat Hinnerhus up dat, wat dor kamen süll. Meist wier de Kammedie all in´n Gang. Sünndach geef dat ümmer Striet un Larm. De beiden Ollen bölkten sich an, dat geef Schacht, de Kinner rohrten, denn werrer flögen Teller un Tassen, dat dat man so klirren deer. Wi Jungs grienten uns an, oewer wi künn´ dat nich begriepen. Wi freuten uns woll blot, dat uns so wat frömd wier.

Dit Beläwnisföll mi in, as mien Dischnawer säd:“Du schriffst doch giern lütte Geschichten up. Ick glöw, ick heff ein för di. Dat hett sick för Johren in uns´ Dörp afspält:

Bi Frttwustens geef dat jeden Dach Schacht. Wenn hei duun wier - un hei wier jeden Dach duun - denn prügelte hei sien Frau orrer hei slög de Kinner. Dat keem oewer ok vör, dat Mudder un Kinner tausamen stünn´ un denn´ besapenen Kierl dörchwalkten. Wenn de Ollen nich tau Hus wieren, denn kreegen sich de Görn bi de Plünn´.Sei kennten dat ja nich anners. Ein´ vernünftich Minsch kann sick so´n Läben gor nich vörstell´n.

Ens woer dat Ella Frätwusten oewer doch tau väl. Ehr Kierl harr ehr werrer de Knaken lahm slag´n. Nee, so wull sei nich mihr läben. Sei wulloewerhaupt nich mihr läben. `Ìck gah in ´t Warer!´ brabbelte sei för sick hen. Dat harr twors all oewter seggt, oewer ditmal wull sei Iernst maken. Still, un so, as wier sei gor nich recht bi Verstand, güng sei Schritt för Schritt in denn´ Diek, dorhen, wo dat Warer ümmer deiper woer. As sei bet an de Bost in ´t Warer stünn, mök sei binah fieerlich ehr Hoor up un dat föll ehr nu deip bet oewer de Schuller. - Sei güng as in´n Droom ümmer wierer.

Mirrewiel harr´n sich ok all Taukiekers infunnen. `Dau dat nich, Ella!´ röp de ein. `Wäs vernünftich! Du versünnichst di!´ löt sich ein anner hüürn. `Nee, ick heff de Snut vull von denn´ Supkopp! Ick lat mi nich mihr von em traktieren!´ säd sei mihr tau sick un güng bedächtich wierer.

Weck Lüd harr´n nu ok all Frätwusten haalt, dat hei sein Frau t´rüchropen süll. Hei bölkte denn ook: ´Wat, Ollsch, du wist di versupen? Denn müsst oewer noch bäten wierer gahn. So warr dat noch nicks!´

Dat wier nu, as wenn Ella Frätwusten upwaken deer. Knaasch dreihte sei denn´ Kopp un schreeg so richtich werrerspenstisch: `Wat? Wierer ´rin? Ja, dat müchst woll! Nee, nu g´rad nich!´ Sei dreihte sick üm un slöpte swor dörch dat Warer up datÄuwer tau. De Lüüd gafften, möken grote Oogen un güngen still ´n Schritt t´rüch. De Frau keek verschämt vör sick dal un dat Warer dreew ehr ut de Kledaschen. Dat ganze seech ut, as ne slechte Kamedie. Ella Frätwusten is nich werrer na Hus

gah´n.

De Börgermeister hett ehr Hürung gäben. Ehr Kierl hett dat Dörp noch in de sülwich Nacht verlaten un för ümmer. De Frau hett sick dull üm de Kinner sorgt. Flietich wier sei all ümmer un Arbeid geef dat nauch.

Kiek“, säd mien Nawer nu, „dor sühst du werrer: wenn de Will man dor is, denn findt sick ok ´n Wech!“