Kultur- und Heimatverein e. V., Ein Tiermärchen
Fuchs und Wolf beim Fische stehlen
Eens hett de Wulf den Foß doch ok anführt. De Wulf seggt to em: “Vaddermann, wettst du nicks to läben?“
„Ja“, seggt de Foß, „ick ward uns wat anschaffen. Ick ward mi in den Weg henleggen un stellen mi dot. Wenn denn de Fischführer kümmt, ward he mi woll up sienen Wagen schmieten, un denn schmied ick de Fisch all een bi een run. Wenn s´ all sünd, denn kam ick ok, un denn willen wi s´ uns upläsen.“
As de Foß seggt, so kümmt ´t. He leggt sick för dot in ´n Weg. De Fischführer kümmt an un denkt, as he de dodigen Foß süht; „Den nimmst du mit, sein Fell is wat wirt!“ Un so
schmitt he em up den Wagen un führt wierer. Mien Foß oewer geiht bi un schmitt hinner sienen Rüggen all de Fisch een bie een run, un den letzten springt he nah un will nu an de Mahltiet gahn.
Dor steiht oewer de Wulf vör em un het de Fisch gliek hinner ´n Wagen upläsen un den Foß keen mihr oewrig laten.
As de Voß sik hierroewer beklagt, dunn seggt de Wulf: „Du hest dor jo mang lägen. Worüm hest du nich ierst an di dacht?“
Historische Sagen
Strafe für den Leichenfledderer
Bi eenen Gutsherrn – in Damshagen glöw ick – bliwwt een von sien Katenlüüd dot.
De Wittfru hett noch ´n bäten Geld, dor het se den Mann för beierdigen wullt. Se leggt em dat Geld unnern Kopp un geiht nah de Stadt to ´n Inköpen. Dor seggt se to ehren dodigen Mann: „So, Vadder, lat di dat Geld ok nich wegnähmen!“
As se weg is, kümmt de Gotsherr – dee hett wüßt, dat dor noch ´n bäten Geld wier – un will ´t wegnähmen. De Frau hett all ahnt, dat he kamen würd un dat nähmen wull.
As he henlangt, grippt de Dod´ to un fött em oewer de Hand. Dor ward de Prester
haalt. Dee kann dor oewer nicks bi maken. Toletzt halen se den Dokter, dee het den
Eddelmann de Hand afsagt. Dor grippt de Dod´ den Eddelmann höger up ´n Arm, dor het de Arzt em den ganzen Arm afsagt. An ´n Doden het he sick nich vergräpen.
Die Rache des einzelnen
De Herr red to Fell´. Dor wier nu een Knecht, dee de Nacht vörher dörchbrennt wier, mit ´t Ägen beschäftigt. Dissen Knecht nu wull he mit de Rietpietsch haugen, oewer de Knecht säd, wenn he em doch haugen wull, denn wullen se leewer de Pierd vörher anbinnen, dormit se nich schuch warden süllen. Dat deden se ok.
As de Herr nu äben toslagen hadd, nehm de Knecht sienen Eggenswengel un haugt den Herrn dägt weck in de Jack, dat he liggen bliwwt. Dunn nähm de Knecht fix den Herrn sien Pierd un reiste af up Wismar to.
As de Herr sick besunnen hadd, ielte he to Dörp un kreeg sien Lüüd up, dat se den Knecht infangen süllen. Bie Beidendörp, wo dunmals de schwedsche Grenz wier, wieren em all nägen Daglöhners to Pierd up de Hacken; he keem oewer glücklich oewer de Grenz. Up schwedschen Gebiet müßt he nu gliek Suldat spälen; nahher sall he ´ne god Anstellung krägen hebben.
Diese Beiträge wurden von Hans Turner dem Buch „Mecklenburger Lesebuch“ entnommen.
Erschienen im VEB Hinstorff Verlag Rostock, 1977