Vergät di nich

Aus dem Nachlass von Heinz Kägebein

(Ausgewählt von Hans Turner)

Vergät di nich

Dat gifft Geschichten, de warrn länger, wenn se öfters vertellt warrn. Noch tau denn, wenn von einen de Räd is, denn´ de Lüd kennt hebben.

Oll Pichert(1) wier so einer. All Lüd wüssten, dat hei giern un gaut vertellen deer, so dat einer ok tauhürn mücht. Oewer wenn hei inne Gäng wier, denn vergeet hei sick männicheens inne Tiet.

Pichert wier all Rentner, as disse Sak passierte. Dat wiern slechte Tieden. Brot geef dat blot up Taudeilung. Väle Lüd backten sülben. Dunnmals künn man oewer ok denn Deich na ´n Bäcker bringen. De backte denn Brot orrer Kauken för sien Kunden af. Fru Pichert harr gistern Brotdeich ansüert, harr em hüt morgen utknät un nu wier de Oll an de Reich. „Vadder, mak di farig un bring dat Brot na ´n Bäcker.“

Pichert treckte sienen Rock oewer, nehm denn Büdel un peikte los.

„Vergät di nich, Vadder, Klock twölf gifft dat Mirrach!“ röp sei em noch na.

„Ja, ja, weit gor nich, wat du ümmer hest“, brummte hei vör sick hen.

As hei bi de Grot Wallstrat wier, schöt em in, dat hei all lang nich mihr mit Glaser Stein snackt harr, de dor an de Eck wahnen deer. Bet na ´n Bäcker wier dat ja nich mihr wiet. Nu wull hei man glieks ens seih´n, woans dat denn Glaser güng. Hei stellte denn Büdel mit denn Deich achter de Husdör. Worüm ierst mit in de Stuw nähmen. Dor woer hei blot vergäten.

Glaser Stein, ok all in de Johr´n, freute sick bannich. Hei nödichte sien ollen Fründ up ´t Sofa un halte ´ne Buddel `Mann un Fru´ ut dat Schapp. „Wull´n ens anstöten“, säd hei. „Prost, denn!“

Nu woer ierst oewer denn Koem snackt un dat so ´n Rostocker Duwwelkoem doch wat Reelles wier. Denn keemen de ollen Tieden an de Reich´. Wo gaut wiern sei doch wäst. Kein Vergliek mit hüt.

Un denn stünn Maler Menz(2) mit ens in de Dör. Dat wier ´n Wunner, denn Menz harr nie nich Tiet. Sei wüssten ok, dat hei för sein Läben giern Schapskopp spälte. Un würklich, de Maler säd nich nee, as sei em dat anböden.

De Stuw wier blag von Tabakrook, as Frau Stein in de Dör keek. „Dat ji dat in dissen Dunst uthollen koenen.l Ick will glieks dat Finster upmaken. Uterdem, de Klock is na twoelf. Is Tiet tau ´n Mirrachäten.“

Nu warr Pichert upgerägt:“O Gott, so lat all? Ick sall Klock twoelf all tau Hus sien.Nu man fixing los!“ Hei langte na sienen Rock un denn rut ut de Dör. An denn Brotdeich hett hei ierst werrer dacht, as sien Frau em knasch anfohrn deer, dat hei dat Brot halen süll. `Minschenskind, de Brotdeich. Dat geef ja wat. Man blot nicks seggen,` güng dat Vadder Pichert dörch ´n Kopp.

De Büdel stünn bi Steins noch achter de Doer. Bäcker Ulrich lachte oewer ´t ganze Gesicht, as Pichert em de Sak verklorte. „Minsch, wat mak ick blot. Vertell dat blot nich mien Frug!“

„Ach wat,“ secht de Bäcker, „du büst doch süss nich so schakich. Sech man einfach, dat Brot wier noch nich gor wäst. Denn hest du nich mal lagen.“

Rutkamen is dat doch. Oewer ierst later. Un dunn künn sogor Frau Pichert oewer de Geschicht lachen. „Ja, ja, uns Vadder!“ hett sei blot secht.

(1) Pichert war Tischler und wohnte in der Seestraße, gegenüber vom Friedhofseingang.

(2) Menz war Maler und im Nebenerwerb Landwirt. Er bewohnte das Anwesen, welches heute der katholischen Kirche gehört. Er hat auch mal gesagt: “Ich kann 4 Sprachen: hochdeutsch, plattdeutsch, laut und leise.“