Mien Heimat (aus „Vom Stoppelhopser un sin Frünn“ Ernst Stadtkus, Verein für Niederdeutsch im Land Brandenburg e.V.)

Mien Heimat wass man lütt. Een Dörp in’t Prignitzland

wo rundümm Acker, Wischen, Torf, Lehm un witten Sand.

Wo rot de Däcker lüchten, an’t Landstroat Owtböm stoahn

un Minschen still un flietig an ehre Arbeit goahn;

wo Tausendschön un Primeln un Goldlack blöhn in’n Gorn

was miene lütte Heimat, da bin ick eens geborn.

Mien grote Heimat is nu all daet wiede Land

von’t schöne Erzgebirg bit an den Ostseestrand.

De Acker un de Wischen, Fabriken, Isenbaohn

un all de neien Hüser, de längs de Stroaten stoahn.

De Fliegers hoch an’n Himmel de Kali deep in’n Schacht,

de Schiff in’n neien Hoafen mit ihre rieke Fracht.

In Dörp un Stadt de Kinner so ruppig, frisch un leew,

un ok de Lütte Gorenbank, upp de ick sitt un schreew.