Hinnern Gordentun
steiht mien Vaderhus.
Is keen Groafenschloss,
is een lütt Klabus.
Hinnern Gordentun
de oll lütte Bank
hät so lang, so lang,
upp mi all luhrt.
Hinnern Gordentun
schwäwt mien Muddersproak
Immer, immer noch,
as Glockenklang.
Hinnern Gordentun
blöhn Vergißmeinnicht,
un mien Kinnerwogg
stünn middenmang.
Hinnern Gordentun,
wenn de Ostwind
mit den Goldlack spölt,
bin ick wärrer Kind.
Eene stille Stunn
hinnern Gordentun -
brukt de Minsch,
ümm sick moal uttoruhn.
Ernst Stadtkus