Ernst Stadtkus: De Appelbom

Een lüttet Hus, een lütten Gorn, poar Tüffeln, Krut un Blom,

daröwer reckt as Schirm sien Täck een ollen Appelbom.

Sien dicken Stamm wass dick un holl. Kohlmeisen, Finken, Stör

Un Spällings wohnten in den Bom, daet kam mi spoaßig vör.

Mien Platz wass up de böwerst Täck in’t dichte gröne Loow.

As Voagelkönig süng ick da un ok een Philosoph.

Mien Mudder röp: „Wo bist du – Jung?“ Se hätt mi oftnooch söcht,

wenn ick in unsen Appelbom mien lewsten Stunn verbröcht.

In Fröhjoahr blöcht he öwerfull un geeqw de Imm ehr Brot,

to Herwsttied proahlt de olle Bom mit Äppel, gel un rot.

Mien Vader sett de Ledder an un ick steg rup un plückt.

De Appelboom hätt Joahr för Joahr mien Kinnerherz beglückt.

De Appelbom steiht lang nich mehr. Mien Öllern sin land dod.

In Goren blöcht een jungen Bom. Mien Kinner sin nu grot.

Mien Enkelsöhn de lacht un singt un weckt mi ut mien Drom:

„Großvader!“ röpt he, „sök mi moal!“ He sitt – in’n Appelbom.