Wenn ick mol nachts nich slopen kann,
denn flüggt mien Geist, swin as de Wind,
hen noh de Heimot, in dat Hus,
wo ick so glücklich wär as Kind.
Ick sehr da in de Schummerstunn
an’n Oben Vaddern stohn,
un Muddern seh’k in ehren Stohl
un hör de olle Stuw’nklock gohn.
Mi sülwst se ick, wo up der Hutsch
ick sitt ganz dicht vör Mudders Schoot,
un ick slop fast un slop so söt.
Denn smiet ick in das Bedd mi rüm,
drück mien Gesicht int Kissen rin
un föhl, wo öwer’t Hoor mie geiht
een leiw week Hand, bet ick slop in.