Mien Prignitzland Von Hermann Graebke

Wo der Elwstrom geiht,

dörch dat Land sich dreiht

Haogel, Löcknitz, Steppnitz un de Doss‘,

wo so wunnerschön

Heid‘ un Wischen blöhn

un up saftig Weid werrd fett de Oss:

Ach, dat schöne Land

is mien Heimaotland,

is mien leev,

mien herzleev Prignitzland.

Wo nääbn Weitenland

sick hentreckt de Sand

un in’n Fichtenwald de Heester schreit,

dörch daen Eikenwald

Dag un Nacht luud schallt,

wat de Nachtigall allns singen deit:

Ach, dat schöne Land

is mien Heimaotland,

is mien leev,

mien herzleev Prignitzland.

Wo mien Weeg het staohn,

ick in d’School bün gaohn,

mien leev Öllem sick hemm plackt un plaogt,

so naoh plattdüütsch Oort,

jedwer hölt sien Woort

un sien Noot daen leeven Herrgott klaogt:

Ach, dat schöne Land

is mien Heimaotland,

is mien leev,

mien herzleev Prignitzland.

Von Hermann Graebke