Wat mut, dat mut!
Dor sünd twei Frugenslüüd up´n Dörpsplatz un de een säd to anner: „Man künn jo gor tiedig naug an Wihnachten denken. Du glövst gor nich, wat ick alln´s för de Kinner un de bucklige Sippschaft biebröcht heff. Oewerall bin ick hennbuurt un sülvst bi Amazon heff ick väl klormakt – bün nu ok `Prime` wurden! Nu künn Wihnachten kamen.“
„Ja, wat mut, dat mut“, säd de anner Fru un drippelt von de een Siet up de anner.
„Man möt doch to Winachten prat sien un Hebben is bäder as Brucken“, säd de ierst Frau un meent achteran: „Wenn ick nie nich alln´s trecht liggen heff, denn künn dat ok nich schön Wihnachten warden!“
„Ja, ja,“ säd de ann Fru wedder: „Wat mut, dat mut!“
„Un ick segg di wat,“ snackt de anner Fru wedder, „wenn de Lüüd nich bi Tieden to Wihnachten in Gang kamen, denn gift dat bi ehr ok keen schön kommodiges Fest; denn is dat as ümmer.“
„Ja, ja, ja, nikköpt de anner Fru wedder un pflicht ehr bi: „Wat mut, dat mut“
„Un segg mal eens, woans geiht dat denn bi Di to Hus?“ – fröch de ierst Fru.
„Ja“, oewerleggt se, „ick mak de Tallichters von´ne Tanneboom an, denn ward dat still inné Stuv un alln´s anner kümmt von alleen. Wat mut, dat mut!“