Früher, dor wier allens bährer, ok de Taukunft un dat Währer!?

Ne gewiss nich, öwer leeger wier ok nich alls! Vör allem, wenn ick an de Natur denk. as harn wi dorvon ahn Enn. Ne, is nich so. Öwer de Allgemeinheit schient so to denken. Un se geiht dormit ok so üm. Nich bloßen de Rasenmeiher, de ok de lüttst Eck von´t Gehöft noch kort hollen möt. Lat doch, sech ick oft de Lüüd, ok noch lütt Stück för de Natur! Insektenstarben! Ne, Insektentöten. möst dat heiten, denn sön Rasenmeihmaschin, de öwerläwt kein Insekt un lütt Getier. Dor wart alls in de Nehch insogen un to Brie. Wildblaumen hüren ok dortau. Orrer sünd Blaumen bloßen denn Blaumen un wat wiert, wenn se von Minschenhand seiht orrer plant´t worn sünd? Ick sech: ne! Un wenn ick mi de Landschaft bekiek, warrn ok de Wildblaumen ümmer weniger. Mien Grotvadder, jo mien Grotvadder - un ick denk hierbie sowieso an em - het de Möglichkeit äben noch nutzt. Wie al eins erwähnt, wenn de Tied ran wier un wi as Kinner von´e Schaul dor wiern, har hei al Kräuter sammelt. Duntomalen güng dat noch, wat hütigendachs al schwierig wart. Lindenbläuden wart´t noch gäben, wo se stahn, öwer al mit Kamill wart dat leech, anner Blaumen, de wi as Kinner plückt un to Kränz flochten hem, reikten hüt nich mal vör ´n Fingerring. Denk ick bloßen an Grasnelken. De hew ick bi uns wedder ansiedeln künnt. Öwer ok de Mahn upn Feld un de Tremsen, de jo üm diss Tied bläuhen deden, sünd nich mihr in so ruhge Mengen as se eins wieren. Mien Opa ded all sien Sammlergaud up´n Böhn to´n Drögen utbreiden un nahsten kehm dat in Popiertüten. Nich in Gläs orrer Plastiktüten, dor künn dat in schweiten un verdarben, verklorte hei mi. Mien Murrer har wenig Verständnis dorvör, dat hei in sien Öller noch mit sien Rad dörch de Gägend führte un Krut plückte. Hei wier jo schließlich Johrgang 1902. Öwer hei wüßt, wat hei ded un woför. Ok wenn Mudder meinte, hei künn leiwer Tee köpen. de ded jo bloßen poor Pennings kosten. Öwer dat wier nich dat sülwige. Abends säd hei dunn to Oma: mok man hüt Ierdbeer- un Himbeerblädertee un Oma mök denn so, to´n Abendbrot. Orrer: set man eins Kalmus an, ick hew dat so vör´n Maach. Dunn sette Oma Kalmuswörtel mit koll Wahrer an. Öwer Nacht. Dat Ganze ded sienen Deinst un dat sihr gaud! Hütigendachs fählt de Minschen wol ofteins sön Erkenntnis. Wi sünd al so versööcht, Werbung möckt schmackhaft, un wi köpen hierför un dorgägen. Uns geiht´t jo würklich nich schlecht. Ok wenn all de Minschen dauhn, as wenn de Armut se inhalen deiht un jeder bloßen hinner dat schiet Geld hinnerher is. Lüüd! Wäst doch tofräden mit en gaudet Utkamen un dauht dat Läben geneiten! Set ick as Bengel bi Oma un Opa abends an´n Disch, ded Opa dor ofteins mit de Fingern up trummeln. Hei wier dor sicher in´t Sinnieren, öwer sien Läben. Hei har jo schließlich dull wat erläwt, twei Kriege un alls verluren. Mihr as hüt geiht, dörchmakt, un ick wünsch mi, dat dat ok nich noch eins kümmt. Manchmal ded mien Grotvadder denn ok mit sien Trummelie uphollen, ded sienen Blick up mi richten un säd dunn: Norbert, uns güng dat noch nie so gaud as hüt!

Norbert Schröder,

Damerow