Dat ist al wedder sowiet!

Mien Fruh kehm na Hus, ´t wier gisten, up ´n Friedach, un se har Peppernöt to´n Kaffe mitbröcht. De schönen, de von Bäcker Bünger. Nu wier ick tiedlich woll nich up´n Lopenden un har nich up´t Datum seihn, denn wi sünd nich so dorför, wenn de Osterhasen ut de Seutichkeiten- Schufloor in´t gaude Schap in de Wahnstuw rut sünd, de Wiehnachtssaken intorümen. Dat wart woll nich mihr lang duern un de Schokoladenfiguren kriegen ne Wendejack. Up de een Sied von´t Popier, wo´s inwickelt sünd, sünd´s Wiehnachtsmann un up de anner sünd´s Osterhaas. Bloßen ümdreihden! Öwer ne, ick will man nich to dull afschwenken, tje, de Adventstied is al wedder ran. Du machst dat kuhm glöben willn öwer ´t is liekers so. Un nu gew dat Pepernöt. Een Tüt bekehm ok mien Vadder un ok hei freute sick ganz besonners dortau. Pepernöt to Wiehnachten hem bi uns in Meckelbörg ne ganz olle Tradition un wenn de Tied ran wier, denn wüer backt. Öwer wi as Kinner bekehmen dorvon nix mit, wenn Omi se herstellte. Ick kann mi nich entsinnen, mien Grotmudder dorbie oder bie de Vörbereidungen erläwt to hebben. Süss bie´n Kauken backen jo. De Diekschöttel uttolicken wier ümmer sihr begehrt. In de Adventstied stünnen bie Oma in de Spieskamer twei Melkkannen mit ´n Schötteldauk taubun´n un dor wiern de „witten“ un de „schwatten“ Pepernöt in un de reikten öwer de vier Adventswochenenn bet to dat Wiehnachtsfest. Nu wier de besinnliche Wiehnachtstied dunntomal nich ganz so as hüt, de Hektischste von´t Johr, een Kampf twischen Geschenkejacht un Wiehnachtsfiern. Von de Firma, von denn Duubenverein, Sportverein un, un, un. Abends güngen Mudder un Vadder denn giern eis mit uns Kinner dörch dat Dörp, in anner Finster kieken. Wat dor so alls an Wiehnachtsdeko stünn. Dat wier man ihrer bescheiden gägen de hütich Tiet, öwer meistendeils sihr, sihr schön. Talchlichten gäben dat Licht. Elektrisch oder gor LED wier noch nich, un dor stünnen oft sihr, sihr olle, schöne Saken. Hütigendachs denkst du manchmal, wenn du so fiewhunnert Meter von´n Huus wech büst, dor brennt dat ganze Gehöft. Öwer is bloßen Wiehnachtsschmuck. Dat ganze Hus von baben bet ünnen un Farwen, dor wunnerst du di, dat de Wiehnachtsmann sick dor öwerhaupt noch hen truucht. Ok dat sall öwer jedeen holln, as em dat geföllt. Jedenfalls wi treckten ine Stadt, de Öllern wullten dat so un mien Oma wier nich sihr olt worden un de ollen Rezepten, de noch minnesten von mien Urgrotmudder stammen deden, de in jungen Johren eis Mamsell up´n Gaut wier, de wiern mit ehr wech. Deswägen giwt dat nu, väle, väle Johren dornah, de von dissen einen Bäcker, de se noch to backen versteiht. Min Fruh het´s mitbröcht un mi dormit wedder ne grote Freud makt. Intwischen wahnen wi beid wedder in uns Dörp, de Kinner sünd ran wussen, un wi gahn ok af un tau eis un kieken in de Finstern. Abends, wenn´t düster is. Wenn de Kinner dor sünd, gahn´s giern eis mit, denn dat hem wi ok in Worn, in de Westsiedlung, giern makt. In de Adventstied abends dörch de Siedlung gahn un wunnert un staunt. Ok doran kann de Minsch sick üm dees Tied dat Hart erwarmen un deswägen wünsch ick all de Minschen in de ganze Welt, de doran glöben, ne friedliche, schöne, gesunde un besinnliche Wiehnachtstied!

Norbert Schröder, Damerow