Minschen beögeln

Weiten Sei, wat ick giern dau? – Minschen beögeln. Nich üm mi tau amesieren (na ja, af un an schon). Nee, ick stell mi ümmers vör: Wat hett dei un ok dei dor woll för'n Wäsen? Wie führt dei sick tau Hus up? Kann dei oewerhaupt lachen?

Nülich, dat Wäder wier grad so schön, heff ick mi up'e Bank an'n Marktplatz hensett' un taukäken, wecker dor so allens vörbielöppt. Miteins kümmt 'n Kierl an. Hei geiht bramsig un führt dat grote Wuurd. Sien Fru tippelt achter em her. Sei is so schu un bangbüxig. Woans dat tau Hus aflöppt, kann'n sick utmalen.

Wie lang' mach dat all so gahn? Wier hei ok all so, as sei sick kennenlihrt hemm'? Hett ehr villicht siene Oort gefollen, dat hei so forsch upträden künn? Wann keem dei Dach, as sei man kein Gägenwihr mihr upbeiden wull?

Fragen dau ick nich, oewer Gedanken mak ick mi liekers, woans Minschen woll sien möten, dormit allens son bäten inne Waach blifft. Hett ümmers nur einer Schuld?

Nu kiek sick einer dat olle Ehepoor an. Dei Opa geiht an'n Stock. Sien Frau ümsorgt em. Wat hei weiten will, verklort sei em. Un sei lachen all' beid – luthals. Dei hemm' säker ehr Läben lang gaud mit'nanner künnt.

Un dat junge Poor süht ja woll gor keinen üm sick rüm. Sei kieken blots sick sülben an. Oha, dat güng noch mal gaud. As sei stolpern deed, wür hei fuurts tau Stell. Un glieks freuen s' sick noch mihr.

Dor kamen hupenwies Kinner mit ehr Schaulmamsell oewern Marktplatz lopen. Sei versöcht, dat sei all' inne Reich gahn. Oewer dei Lütten wiesen na all' Sieden hen, wat't grad tau seihn gifft. Un jeder will dat vertellen, wat hei Nieges entdeckt hett. Wat sei woll an'n Abend tau Hus allens tau berichten hemm'. Ob ehr einer tauhürt un nich näbenbie up't Smartphone rümspält?

Ja, ick will nu ok upstahn un losgahn un dat upschrieben, wat ick hüt belääft heff. Un wenn Sei mal wedder eins oewern Marktplatz lopen, kiek ick wiß woanners hen. Villicht oewer ok nich!

Detlev Kunter